Na een periode waarin hoop en angst elkaar afwisselden was de opluchting groot toen de echo bevestigde dat Meegan toch echt zwanger was. Dus ik had het toch goed gevoeld met 3,5 week; een rijtje wat hardere bolletjes in de buik van Meegan. Na de vierde week vult de vruchtblaas zich met meer vruchtwater en zijn de pups (tijdelijk) niet meer te voelen.
We kunnen een nest van normale grootte tegemoet zien; het lijken er in ieder geval niet weinig te zijn.
Meegan verandert inmiddels. Qua omvang want het is duidelijk te zien dat de pupjes nu meer en meer plaats gaan innemen. Maar ook qua gedrag is Meegan echt zwanger. Trek in eten heeft ineens een geheel andere dimensie aangenomen. Afgelopen nacht heeft ze me zelfs wakker gemaakt omdat ze wat te eten geserveerd wilde hebben. Meegan is aanhaliger, rustiger en zachter in haar gedrag. We zijn voorzichtig met haar. Niet alleen omdat we haar niet teveel willen belasten (beweging blijft goed) en letten we op infectiegevaar op plekken waar veel honden komen, maar het voorkomen van stress tijdens de zwangerschap heeft een duidelijke invloed op het aangeboren gedrag van de pupjes. De hormoonhuishouding van onze honden is duidelijk gerelateerd aan de stemmingen waaraan ze onderhevig zijn en zwanger geven ze deze door aan de pups. Daarom vermijden we potentiële ‘stressvolle’ momenten en hechten we veel waarde aan ontspanning. Heel bijzonder is hoe Meegan met een mijmerende zachte blik voor zich uit kan staren; zo geweldig. Een recente foto van hoe dat er uit ziet heb ik niet, maar het lijkt op de blik op de foto hier onder….
Inmiddels zijn er een aantal mensen voor de pupjes geselecteerd. Omdat het er op lijkt dat het meer pupjes gaan worden, zijn geïnteresseerden van harte welkom om contact op te nemen. Voor de pups zoeken we sportieve mensen die de hond aan alle facetten van hun leven willen laten deelnemen.